Tęsknisz? – zapytał mnie na czacie znajomy. Pytanie pozornie proste, okazało się dla mnie nie lada wyzwaniem. Przecież tęsknić wypada. Jaki ze mnie człowiek, obywatel, jaka Polka skoro… No właśnie. Złapałam się na tym, że się zastanawiam…
To już rok? Jak to? Kiedy? – mnóstwo podobnych pytań cisnęło mi się do głowy, gdy uświadomiłam sobie, że pierwszy rok w Norwegii upłynął jakiś dwa miesiące wcześniej. Niby nie długo, niby nic wielkiego, nie zmienia to faktu, że minęło znacznie szybciej, niż się tego spodziewałam. Bilans? Nie poraża, ale jednak coś się w ciągu tego roku wydarzyło…
Nareszcie! Razem z Norwegiem pojawiły się w drzwiach dwie koperty zaadresowane na moje nazwisko. W jednej D – nummer, w drugiej karta podatkowa. Ileż radości i to przed samym weekendem. Jednak zanim listonosz dostarczył długo wyczekiwane listy, trzeba się było o nie postarać…
Dwa miesiące – mniej więcej tyle zajęło mi wdrażanie się w kwestie dotyczące zalegalizowania pobytu w Norwegii. Pisząc wdrażanie, mam na myśli rozeznanie w temacie, przygotowanie – jeszcze w Polsce – stosownych dokumentów, wypełnianie dokumentacji aplikacyjnych, aż do momentu złożenia wniosków we właściwym urzędzie.
Tak samo jak polscy maturzyści – są młodzi, właśnie wkraczają w dorosłe życie, podejmują decyzje dotyczące swoich dalszych losów – studiów i pracy. Różnią ich dwie kwestie. Pierwsza: norweski Russ na tym etapie życia zazwyczaj opuszcza rodzinny dom – raz i na zawsze. Owszem będzie odwiedzał rodziców, nadal może liczyć na ich wsparcie finansowe, ale na stałe do tego domu raczej nie wróci. Druga: sposób w jaki młodzież żegna się ze szkołą średnią i latami młodzieńczej beztroski. Innymi słowy trzytygodniowa balanga z przerwami na naukę i to na chwilę przed egzaminami. Tak zwane Święto Russ.